یادش به خیر...

نمی دونم امروز چی شد که یه دفه یاد جوونیام افتادم.
اون موقعی که تازه وارده دنیای اسرارآمیز و پر پیج و خم لینوکس شده بودم و هر روز چیزای شگفت انگیز یاد می گرفتم.
برای همین رفتم دنبال اولین توزیعی که نصب کردم و دیسکشو که یه جای دنج تاریک برای خودش خوابیده بودو پیدا کردمو تو درایو گذاشتم و  بقیه شم حتما می تونید حدس بزنید. بوت شدن اوبونتو ۱۰.۱۰ در حالت لایو همان و بوت شدن خاطرات چهار سال پیش من همان.
اون موقع اوبونتو با الآن خیلی فرق داشت.
اون موقع اوبنتو یه توزیع گرم و مهربون بود که تازه گل کرده بو.د. اون زمان همه اوبونتو رو دوست داشتن و استفاده ازش به معنای خز بودن و تازه واردی نبود.
یادش به خیر. چقدر این گنو ۲ با اون ظاهر سادش دلنشین و کار راه انداز بود. به نظر م  هنوز هیچ کدوم از این میزکارای مدرن و قشنگ نتونستن جای گنوم ۲ رو پر کنن.
یادش به خیر، اون موقع adsl نداشتمو برای یاد گرفتن هرچیز کوچیکی مجبور بودم دائم بین ویندوز و اوبونتو سوویچ کنم.
یادش به خیر، چقدر ذوق می کردم و قتی می دیدم gedit کد ها رو رنگی می کنه.
یادش به خیر،‌ چه قدر کیف کردم وقتی دیدم می تون به قسم about برنامه ها برم و ببینم هر نرم افزارو کیا نوشتن.
یادش به خیر دانلود سورس کد نرم افزار های مختلف سر در نیاوردن ازشون.
یادش به خیر پوشه ی جدید درست کردن با خط فرمان.
و هزاران یادش به خیر دیگه
ای کاش می شد دوباره اون گرمای عجیب و لذت بخشی که آدم از کار کردن با لینوکس به دست میاوردو دوباره تجربه کرد.
مطمئن نیستم اما احتمالا کاربرای لینوکس هم اون موقع خیلی صمیمی تر از الآن بودن.
 

 

راستی یه سوال
چرا هر چی جلو تر میریم می بینیم که قدیما اوضاع بهتر بود؟